ریاضی

پانزده ساله که بودم، مطمئن بودم می‌خواهم در دبیرستان علوم انسانی بخوانم و در دانشگاه، علوم سیاسی و روابط بین‌الملل را ادامه بدهم. تصور کنید سال ۱۳۷۲ است و در یک شهرستان کوچک زندگی می‌کنی و این رشته حتی برای بعضی معلم‌هایت هم ناآشنا است. بعد، مصیبت بزرگ‌تر این باشد که معدلت عالی است و به نظر مدیر مدرسه خیلی باهوش می‌آیی و خلاصه با همدستی مادرت، تو را مجاب که نه ولی وادار می‌کنند رشته‌ی ریاضی را انتخاب کنی. خب من سرتق‌تر از آن بودم که زیر بار بروم و برای همین سال دوم دبیرستان، خودم را دستی‌دستی رفوزه کردم که بگذارند بروم انسانی بخوانم. این که الان اینجا به عنوان معلم ریاضی دارم برای شما درباره‌ی خودم حرف می‌زنم، ته قصه را حتما لو داده ولی بگذارید بقیه‌اش را هم برایتان بگویم. با من توافق شد که در دبیرستان ریاضی بخوانم و بعد برای دانشگاه، رشته‌ام را تغییر بدهم و من دوباره شدم دختر درسخوان خانم مامان و دانش‌آموز پرتلاش خانم مدیر. وقت کنکور که شد، خودم هنوز خودم را رئیس‌جمهور که نه ولی لااقل وزیری سفیری کارداری چیزی می‌دیدم ولی خانم مدیر من را شکل معلم ریاضی می‌دید و دست سرنوشت یک‌جور محکم یقه‌ی من را گرفت و برد سر کلاس‌های دبیری ریاضی. محکوم بودم معلم ریاضی بشوم و شدم اما بعد دیدم راستی‌راستی من جایم همینجاست. سر کلاس، پیش نوجوان‌هایی که بلدم جهان‌شان را درک کنم و همزمان که ریاضی یادشان می‌دهم، با هم سرک می‌کشیم به دنیای همدیگر و زندگی را تمرین و تجربه می‌کنیم؛ با همان علوم انسانی که خودم تلاش کردم یاد بگیرم و حظش را ببرم.